In die tijd zijn de meeste clubs sportverenigingen, waar in clubverband verschillende sporten worden beoefend. De nieuwe fusieclub heeft aparte afdelingen voor voetbal, atletiek en gymnastiek en speelt op het R.K. sportpark Haagweg, op de plaats waar in latere jaren studentenflats zullen worden gebouwd.
Ondanks dat de club dankzij de “doorstart” met een schone lei kan beginnen, beleeft ze voor en tijdens de tweede wereldoorlog een moeilijke fase; het aantal leden daalt van 150 in 1939 tot 95 in 1944.
Na de oorlog verlaten de gymnastiek en atletiek afdelingen de vereniging en gaan zelfstandig verder als de Bataven en Victory. Vanaf dat moment is DoCoS een echte voetbalvereniging. Dat komt de samenhang in de vereniging blijkbaar ten goede, want de vereniging telt in 1956, bij het verlaten van het Haagwegcomplex 376 leden.
Door de sterke groei van het aantal leden in het begin van de jaren 50 is er al snel een gebrek aan (speel)ruimte, een probleem dat zich in de loop der jaren nog een aantal keren zal voordoen.
In 1956 verhuist DoCoS naar de Boshuizerkade, waar het de beschikking krijgt over twee velden naast het toenmalige L.F.C. Omdat er nauwelijks ruimte is voor kleedkamers en kantine wordt deze locatie vanaf het begin als tijdelijk beschouwd. Nog in het zelfde jaar wordt het “bouwfonds” opgericht. Het bouwfonds is bedoeld om geld in te zamelen om een nieuw clubhuis op een andere locatie te financieren.
Die nieuwe locatie krijgt DoCoS op 2 maart 1959 door de gemeente toegewezen, als de gemeenteraad groen licht geeft aan het grote plan Kikkerpolder. Mede door de 12.000 gulden die het bouwfonds bijdraagt kan een kantine worden gebouwd waarin “zelfs elektrisch licht” kan worden aangelegd. De bouw verloopt zeer voorspoedig en op 18 oktober 1959 wordt de kantine feestelijk geopend. Op de Kikkerpolder heeft DoCoS in eerste instantie de beschikking over drie velden. Later moet het derde veld worden gedeeld met UVS en Lugdunum. Ook de twee verlichtte trainingsvelden moeten met de buren worden gedeeld. Op de Kikkerpolder wordt een begin gemaakt met een lange traditie van goed bezette jeugdtoernooien, waar ook buitenlandse clubs aan deelnemen.
Uiteindelijk wordt ook de Kikkerpolder te klein voor het steeds groeiende DoCoS en in1975 krijgt het de beschikking over het huidige sportpark aan de Haagse Schouwweg. De gemeente zorgt voor velden en kleedkamers, de club zelf voor de kantine. Nu wil het toeval dat in de periode dat DoCoS wordt opgericht, eind jaren ´30, er door Anton Mussert grootse plannen worden ontwikkeld voor een ringweg rond Leiden. Enkele onderdelen van dat plan worden ook uitgevoerd, waaronder een viaduct ergens in een weiland aan de rand van de stad. Maar na de 2e wereldoorlog, als Mussert ter dood wordt veroordeeld wegens landverraad worden zijn plannen niet verder uitgevoerd. Wat overblijft is een viaduct, dat DoCoS er jaren later in 1975 gratis en voor niets bij krijgt. Een klein probleempje dat even moet worden opgelost. Door de degelijke bouw van het gevaarte zou het 150.000 gulden kosten om het af te breken. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan is de gedachte, en het bestuur besluit om de kantine onder het viaduct te bouwen.
In de loop der jaren worden de nodige uitbreidingen gerealiseerd. Een lichtinstallatie, een nieuwe bestuurskamer, een tribune en een kunstgrasveld zijn daarvan enkele in het oog springende voorbeelden.
Maar zoals aan begin van dit verhaal al is gezegd: de geschiedenis herhaalt zich.
Door het groeiend aantal leden wordt het steeds moeilijker om iedereen te laten trainen en voetballen. En dus zijn er al weer nieuwe plannen, met meer velden die bovenop een parkeergarage komen en op de plaats van het viaduct een toren met ruimte voor woningen en een kantine met bijbehorende ruimten.
Of dat gaat lukken? De toekomst zal het leren.
GESCHIEDENIS VAN HET CLUBHUIS
Door Dick van der Meij
Sinds 1975 heeft Docos de beschikking over het sportcomplex de Mors 1 aan de Haagse Schouwweg in Leiden. Een sportcomplex zoals er velen in Nederland zijn: drie voetbalvelden, een trainingsveld, wat kleedkamers, een parkeerplaats(je) en een viaduct. Een viaduct???
Om achter het hoe en waarom van het DoCoSviaduct te komen moeten we terug naar de jaren voor de tweede wereldoorlog. Anton Adriaan Mussert, sinds 1927 de hoofdingenieur van de Provinciale Waterstaat, bedenkt en ontwikkelt in de jaren ´30 een aantal verkeersplannen waarin heel Nederland door autowegen moet worden verbonden. Een van zijn plannen omvat een rondweg rond Leiden. Een onderdeel daarvan is de verbinding tussen de toenmalige wegen 4A (Ypenburg-Amsterdam) en rijksweg 44 (Den Haag-Amsterdam). In die tijd loopt de verbinding nog door Leiden. Zowel in het huidige Zuid-West als in het Morskwartier worden al voor de oorlog
De buitenkant van het viaduct is in de loop der jaren nauwelijks gewijzigd
Een deel van het viaduct begin jaren ´60 dat later wel werd opgeblazen.
voorzieningen voor die verbinding getroffen en een daarvan is een viaduct in een weiland aan de rand van de stad. Verdere uitvoering van de plannen wordt verhinderd door het uitbreken van de tweede wereldoorlog. Mussert, oprichter en leider van de Nationaal Socialistische Beweging, promoveert zichzelf tijdens de oorlogsjaren als vertegenwoordiger van het Nederlandse volk, en wordt in 1942 ook als zodanig erkend door de Duitse bezetter. Direct na het einde van de oorlog wordt Mussert gearresteerd en op 12 december 1945 wordt hij door het Bijzonder Gerechtshof in Den Haag ter dood veroordeeld wegens hulpverlening aan de vijand, een aanslag op de grondwettige regering en een poging Nederland onder vreemde heerschappij te brengen.
Op 7 mei 1946 wordt hij op de Waalsdorpervlakte gefusilleerd.
Naast Mussert verdwijnen ook al zijn plannen van de aardbodem. Het enige dat uiteindelijk overblijft is een viaduct aan de rand van de stad.
In 1975, 30 jaar na het einde van de tweede wereldoorlog krijgt Docos de beschikking over een nieuw sportcomplex aan de Haagse Schouwweg. En daar staat nog steeds dat viaduct. Zijn schepper mag dan wel geen frisse jongen zijn geweest, bouwen kon hij wel. Het viaduct staat er na 30 jaar nog bij alsof
gisteren de laatste betonnen pijlers zijn gegoten. Door de solide constructie is het zeer kostbaar om het gevaarte af te breken, en omdat de financiële middelen daartoe ontbreken, kan het bestuur van de vereniging maar een beslissing nemen: het clubgebouw wordt onder het viaduct gebouwd.
Van de buitenkant van het clubgebouw van Docos kan veel worden gezegd, maar niet dat het een prachtig architectonisch hoogstandje is. Toch werd het gebouw in 1993 door het Algemeen Dagblad als een van de mooiste clubhuizen in Nederland verkozen naast de clubgebouwen van Avanti-wilskracht, IJVV Rozenburg, PH, Bentelo, RKHVV en LVV.
Het huis van de sport…….
Of toch maar de 1984 variant?
In 2009, het viaduct is inmiddels zo´n 75 jaar oud, zijn er plannen voor een veelomvattende herstructurering waar het Docoscomplex ook deel van uitmaakt. “Huis van de Sport” heet het plan. Het plan omvat 400 woningen, 2 middelbare scholen, kantoorruimte, een sporthal met plaats voor 5000 toeschouwers, gymzalen, een atletiekbaan, 10 kunstgrasvelden voor voetbal en rugby, 1650 parkeerplaatsen en mogelijk een kunstijsbaan van 400 meter.
En dat zou dan ook het einde betekenen van het Viaduct. Maar dit plan ging uiteindelijk niet door. En misschien kan er gewoon een ander plan uit de kast worden getrokken. Een plan uit 1984 bijvoorbeeld. In dat plan bleef het viaduct gewoon staan en werd er een sporthal bovenop gebouwd. En er waren alleen maar voordelen: Om de 6 a 7 jaar ging het viaduct weer lekken door scheuren in het beton en met de bouw van een sporthal bovenop het viaduct was er meteen een nieuw dak. En er waren nog meer voordelen, geen grondkosten, geen of weinig extra funderering, een ligging in de buurt van de Stevenshof en de mogelijkheid om de reeds bestaande kleedkamers te gebruiken. De bouwkosten zouden circa 2 miljoen (gulden) bedragen.
Maar voorlopig staat het viaduct nog onverstoorbaar en stevig op zijn fundamenten……
